در حاشيه غربي خيابان هاتف و مقابل كوچه امامزاده اسماعيل بناي امامزاده جعفر واقع شده كه به صورت برجي 8 ضلعي بنا شده است. اين عمارت كوچك بسيار زيبا كه يكي از محققين آن را با صفت دلفريب توصيف مي كند نمونه اي كامل از مقابر و آرامگاه هائي است كه در دوره حكمرانان مغول در ايران ساخته مي شد. اين بنا در سابق گنبدي هرمي شكل داشته كه اكنون از ميان رفته است. در قسمت نماي خارجي گنبد يك جفت كتيبه وجود دارد. اولين كتيبه به خط ثلث سفيد معّرق بر زمينه لاجوردي نوشته شده و شامل آيه الكرسي است كه در آخر آن تاريخ 725 هجري قمري آمده است. در بالاي اين كتيبه، كتيبه ديگري به خط ساده كوفي بر زمينه فيروزه اي شامل آياتي از قرآن مجيد است. برلوحه بالاي در ورودي امامزاده جعفر با خط ثلث سفيد معرق بر زمينه كاشي لاجوردي صلوات بر چهارده معصوم نوشته شده است.
براساس سنگ قبرامامزاده، صاحب مرقد جعفر بن سيد مرتضي است و نسبت او به حسن بن حسين بن محمد بن حسين (ع) مي رسد.
روبروي پل شهرستان آنجا كه روزگاري قريه شهرستان بوده و امروز جزء شهر اصفهان است مجموعه اي از ساختمانهاي قديمي باقيمانده است كه گنبد آجري آن به سبك دوره سلجوقي به نظر مي رسد.
در داخل گنبد آجري اين مجموعه دو قبر موجود است كه سالها اهالي قريه شهرستان آنها را به نام شاهزاده ابراهيم و حسين بن حسن بن علي زيارت مي كرده اند در حاليكه عموم مورخين و محققين و پژوهشگران اين مقبره را متعلق به الراشد بالله خليفه عباسي مي دانند كه در رمضان 532 هجري قمري در محله جي قديم به دست فدائيان اسماعيلي كشته شد و در همين محل دفن شد. از مورخين قديم كه صراحتاً اين محل را آرامگاه الراشد ذكر كرده، ياقوت حموي مولف كتاب گرانسنگ و ارزنده معجم البلدان است . صاحب كتاب مجمل التواريخ و القصص نيز آرامگاه الراشد بالله را در اصفهان نوشته است.
به هرحال نماي خارجي بقعه مانند ساير كتيبه هاي عصر سلجوقي آجري است و هيچگونه تزئيناتي ندارد با توجه به اعتقاد مردم كه اين محل را امامزاده مي دانسته اند بعدها اقدام به كاشيكاري گنبد كرده اند كه بيشتر آنها بر اثر مرور زمان و عوامل جوي فرو ريخته اند. در داخل بقعه كتيبه اي به خط كوفي برجسته بر زمينه گچ وجود دارد كه شامل آيات قرآن كريم است. اين بقعه درسال 1316 هجري قمري در زمان مظفرالدين شاه قاجار تعمير شده است.
در نزديكي چهار سو مقصود بناي قديمي امامزاده احمد قرار دارد كه بنا به نوشته مورخين و محققين مقبره يكي از احفاد امام محمد باقر(ع) است. اين مزار در بنائي قرار گرفته كه سقفي گنبدي دارد و خود آرامگاه نيز به شكل مربع است و از سطح زمين بلندتر است.
تزئينات بنا عبارت از كاشيكاريهائي است كه قسمت اعظم آن مربوط به زمان شاه سلطان حسين صفوي است و بقيه كاشي ها را در زمان ناصرالدين شاه قاجار با گچبري هاي رنگي پوشانده اند.
تاريخ سال مزار 1115 هجري قمري برابر با 1703 ميلادي بوده، ضريح چوبي آن در زمان قاجار ساخته شده است. كتيبه سر در صحن امامزاده احمد به خط ثلث با كاشي سفيد معّرق بر زمينه لاجوردي است كه خطاط آن علي نقي امامي است. تاريخ اين كتيبه 1115 هجري قمري است و در آن به نام شاه سلطان حسين صفوي اشاره شده است. خطوط بنائي اين سر در نيز سوره هاي قرآن مجيد است. كتيبه اي كه در ايوان ورودي امامزاده احمد وجود دارد به خط ثلث طلايي در زمينه لاجوردي رنگ گچبري شده و نويسنده آن احمد حسيني است. تاريخ اين كتيبه نيز 1115 هجري قمري است و در آن علاوه بر نام شاه سلطان حسين به نام محمد شرف شريف المنجم اشاره شده كه سازنده بنا ميباشد.
در داخل بقعه امام زاده كتيبه اي به خط ثلث طلايي بر زمينه لاجوردي وجود دارد كه سوره دهر به خط محمد محسن علي نقي امامي و تاريخ 1115 هجري قمري نوشته شده است.
در اطراف ضريح چوبي امامزاده اشعاري نوشته شده كه تاريخ آن 1290 هجري قمري است. در ايوان غربي امامزاده احمد كتيبه اي به خط نستعليق برجسته به تاريخ 1247 هجري قمري نوشته شده كه زمان سلطنت فتحعلي شاه قاجار است.
در ضلع شمالي صحن امامزاده احمد قبوري وجود دارد كه سنگهاي مرمر يكپارچه نفيس بر روي آن قرار دارد. بر اين سنگها نيز اشعاري نوشته شده كه در دوران قاجار كتابت شده اند.
در پشت ديوار به طرف كوچه قطعه سنگ سياه شفاف به طول 3 متر در ديوار خارجي و در مجاورت در ورودي امامزاده نصب شده كه معروف به سنگ سومنات است و مردم عقيده دارند سلطان محمود غزنوي آن را از هند آورده است. بر اين سنگ كتيبه اي به خط نسخ نوشته شده كه تاريخ آن 563 هجري قمري است.
در محله قديمي تل و اسكان اصفهان امامزاده اي است كه از نظر معماري و تزئينات كاشيكاري مخصوصاً گنبد آن در عداد بناهاي نفيس و جالب اصفهان به شمار مي رود.
شاردن پس از توصيف قسمت هاي شرقي اصفهان مي نويسد "... از آنجا به شازيد (شاه زيد) مي رسيم كه وجه تسميه آن وجود خانقاهي است كه به افتخار يكي از پسران امام حسن در اين محله برپا شده است..."
ساختمان اين بقعه در اواخر قرن دهم هجري و دوران صفويه و به سال 994 هجري قمري ساخته شده اما در زمان سلطنت شاه سليمان صفوي در سال 1097 هجري قمري مرمت هايي در آن انجام گرفت. با توجه به اين دو تاريخ برخي محققين و پژوهشگران مي گويند اين بنا در زمان سلطنت سلطان محمد خدابنده (پدر شاه عباس) ساخته شده اما تزئينات كاشيكاري گنبد در دوران حكومت شاه سليمان انجام شده است.
آنچه ارزش اين بنا را مضاعف مي كند وجود نقاشيهاي ديواري جالبي است كه ديوارهاي شبستان گنبددار آن را پوشانيده است. موضوع اين نقاشي ها وقايع مذهبي است كه در قرن 14 هجري نقاشي شده اند.
در نماي خارجي اين گنبد به خط بنائي سه رنگي مشكي و فيروزه اي در زمينه آجري آيات قرآن نوشته شده و تاريخ 1314 و 1315 شمسي را برخود دارد. بر لنگه چپ در مقبره با خط ثلث برجسته نام صحيفه جوهري و تاريخ 994 هجري قمري به چشم مي خورد. در قسمت بالاي سكوي سمت راست بر روي بقعه بر لوح مثلث شكل به تعميرات زمان شاه سليمان در سال 97، اشاره مي كند، خطاط اين كتيبه محسن امامي است.
در ايوان سمت راست بقعه شاه زيد اشعاري به خط نستعليق برجسته برلوح سنگي سياه رنگي نوشته شده است. اين اشعار به اقدامات و خدمات شخصي به نام محمدرضا اشاره مي كند كه خادم آستانه شاه زيد بوده است. در مصراع آخر اين اشعار ماده تاريخي به دست مي آيد كه 1083 مي باشد.